Laat me je mijn nummer geven, dan bel je mij wanneer je kan.
Het is de vrijdagmiddag voor valentijnsdag....
Het is de vrijdagmiddag voor valentijnsdag en ik heb twee vriendinnen uitgenodigd voor een etentje bij mij thuis. Ik loop naar de Gall&Gall om te kijken of ze nog een lekkere wijn in de aanbieding hebben.
Als ik over het zebrapad loop zie ik vanuit mijn ooghoek dat er een man stapvoets naast me fietst, net iets te ver weg om hem echt goed te zien.
Hij stapt van zijn fiets en loopt vlak voor mij het gebouw, waar de Albert Heijn en Gall&Gall in zitten, binnen.
Ik verwacht dat hij doorloopt, maar hij blijft stilstaan voor de ingang van de Gall&Gall en praat met de medewerker. Ze staan beide in de deuropening, hij met zijn rug naar mij toe.
Als ik aan kom lopen draait hij zich om en kijkt hij mij vragend aan. Ik heb AirPods in om muziek te luisteren, dus ik klik die zo onopgemerkt mogelijk uit.
Als ik ongeveer anderhalve meter van hem af sta blijf ik stilstaan. “Hoi! Mag ik er langs?”, vraag ik opgewekt. “Oh je wilt hier naar binnen? Ik dacht dat je gezellig een praatje kwam maken.”
Ik ben in een goede bui en besluit er op in te gaan. “Oh, nou dat wil ik ook best doen hoor, waar zullen we het over hebben?” zeg ik lachend. “Oke gezellig, ik ben wel benieuwd wat je gaat doen vanavond?”
Die vraag kan twee kanten op, hij is oprecht geïnteresseerd in wat ik ga doen, of hij wil iets afspreken. Dat laatste acht ik, gezien zijn flirterige houding, best aannemelijk.
“Er komen twee vriendinnen langs, dus daar ga ik nu een wijntje voor kopen.” Daarna kijk ik de verkoper aan en vraag ik hem of hij nog een lekkere rode wijn in de aanbieding heeft.
“Oh wat gezellig, mag ik ook komen?” Ik moet lachen, want ergens had ik deze vraag dus al verwacht. “Nee, dat kan en mag niet vanwege Corona helaas” zeg ik pesterig.
Inmiddels is het weer toegestaan om meerdere personen op bezoek te krijgen dus het had wel gekund, maar dat is natuurlijk een smoes.
“Als ze weg zijn dan? Of een andere keer, je lijkt me een gezellige dame.” Ik loop lachend met de wijn naar de kassa en hij komt naast me staan.
“Laat me je mijn nummer geven, dan bel je mij wanneer je kan.”
Er gaat door m’n hoofd hoe leuk dit eigenlijk is, iemand die ‘in het wild’ met je flirt en je vraagt zijn nummer op te slaan.
En als ik zijn nummer heb maar hij niet die van mij, hoef ik ook niet bang te zijn voor ongevraagde berichten. “Oke vooruit, omdat je de ballen hebt om dit zo te vragen.”
Hij blijkt Nigel te heten en ik sla zijn nummer op als Nigel ‘in het wild’.
Als ik mijn telefoon terug krijg twijfel ik of ik hem 1x over zal laten gaan om te kijken of zijn nummer klopt, maar dan realiseer ik me dat hij dan mijn nummer ook heeft, en dat was nou juist niet de bedoeling.
Ik heb een keer een jongen in de kroeg mijn nummer gegeven, die hij toen niet 1x over liet gaan. Ik weet nog steeds niet of ik toen een typefout heb gemaakt of dat hij me uiteindelijk toch niet interessant vond, maar ik heb tot op heden nooit meer iets van hem gehoord.
Ik besluit Nigel niet mijn nummer te geven. Als ik zin heb om met hem af te spreken app ik hem wel, en anders niet.
Die avond lachen mijn vriendinnen en ik onder het genot van het gekochte wijntje om wat mij die middag tijdens het kopen van die wijn is overkomen.
Omdat ik alleen zijn nummer heb ligt de bal bij mij, en ik twijfel of ik hem zal appen die avond en een date op valentijnsdag voor zal stellen.
Ik voel me zeer vereerd dat hij me zo aansprak, maar ik denk niet dat hij ‘husband material’ is. Wel leuk om een keer op date te gaan misschien, maar meer niet.
Toch voel ik sterk de neiging om het te doen, al is dat waarschijnlijk omdat ik gedronken heb.
Benieuwd of ik inderdaad de stoute schoenen aantrek en Nigel bericht? Je leest het in de volgende blog!
Liefdevolle groet,
Ruth
Pepper is onderdeel van Connection Media BV
www.connection-media.nl